ماده ۲۵ قانون کار بیان می‌دارد، هر گاه قرارداد کار برای مدت موقت و یا برای انجام کار معین، منعقد شده باشد هیچ یک از طرفین به تنهایی حق فسخ آن را ندارند؛ بنابراین قرارداد کار موقت برای کارگر و کارفرما لازم و غیر قابل فسخ می‌باشد. اما در قرارداد‌های کار دایم به استناد بند و ماده ۲۱ قانون کار، کارگر می‌تواند با رعایت قانون کار، استعفا دهد. به عبارت دیگر از ماده ۲۵ قانون کار چنین استنباط می‌شود که بند و ماده ۲۱ قانون کار که استعفای کارگر را از طرق خاتمه قرارداد کار دانسته است، ناظر به قرارداد دایم است و در قرارداد‌های موقت، استعفا باید از سوی کارفرما پذیرش شود تا قرارداد کار منحل گردد؛ بنابراین قرارداد کار موقت، لازم و قرارداد کار دایم نسبت به کارفرما لازم و نسبت به کارگر، جایز است.
